วิธีการอนุรักษ์การแสดงโขนไทย
วิธีการอนุรักษ์การแสดงโขนไทย
โขนเป็นจุดศูนย์รวมของศาสตร์และศิลป์หลากหลายแขนงอาทิเช่น นาฏศิลป์ วรรณกรรม วรรณศิลป์ คีตศิลป์ หัตถศิลป์ โดยนำเอาวิธีเล่นและการแต่งตัวบางชนิดมาจากการเล่นชักนาคดึกดำบรรพ์ มีท่าทางการต่อสู้ที่โลดโผน ท่ารำ ท่าเต้นเช่น ท่าปฐมในการไหว้ครูของกระบี่กระบอง รวมทั้งการนำศิลปะการพากย์ การเจรจา หน้าพาทย์และเพลงดนตรีเข้ามาประกอบการแสดง ในการแสดงโขน ลักษณะสำคัญอยู่ที่ผู้แสดงต้องสวมหัวโขน โดยเป็นเครื่องสวมครอบหุ้มตั้งแต่ศีรษะถึงคอ เจาะรูสองรูบริเวณดวงตาให้สามารถมองเห็น แสดงอารมณ์ผ่านทางการร่ายรำ สร้างตามลักษณะของตัวละครนั้น ๆ เช่น ตัวยักษ์ ตัวลิง ตัวเทวดา ฯลฯ ตกแต่งด้วยสี ลงรักปิดทอง ประดับกระจก บ้างก็เรียกว่าหน้าโขน ในปัจจุบันหาดูการแสดงโขนได้ยากมาก ส่วนมากจะเห็นพิธีการแสดงโขนจำเพาะเจาะจง เห็นได้ในละครจักรๆวง ๆ หรือราชพิธีในราชวัง ที่ได้นำมาแสดงให้คนต่างชาติได้เห็นวัฒนธรรมของไทย
การแสดงโขนไทยเป็นส่วนหนึ่งของนาฏศิลป์ไทย และวิธีการอนุรักษ์การแสดงโขนไทยดังนี้
1.ควรมีการนำการแสดงโขนจัดอยู่ในการเรียนการศึกษาของวิชานาฏศิลป์หรือสถาบันต่างๆ
2. ศึกษาและพัฒนาการแสดงโขนจากที่อื่นๆ เพื่อนำมาย่อยอดอนุรักษ์การแสดงโขนให้คงมีอยู่
3. ศูนย์วัฒนธรรมควรมีการจัดแสดงโขนให้ประชาชนทั่วไปได้รับรู้ถึงนาฎศิลป์ไทย ซึ่งมันจะซ่อนเบื้องหลังประวัติศาสตร์ไว้
4.การเผยเผ่ย ในสถาบันที่เกี่ยวกับการแสดงโขน ต้องมีส่วนการประชาสัมพันธ์ไม่ว่าเป็นสื่อต่างๆที่ คนทั่วไปได้เข้าถึง